Είμαι ο Αχιλλέας. Δεν κατάφερα ποτέ να νιώσω το ψυχολόγος. Προσπαθώ με ένα φαναράκι να βρω την πηγή σε κάθε ιστορία που ακούω. Από που αναβλύζει και που είναι ο πραγματικός αυτός που την διηγείται. Κατά λάθος, στο τρίτο έτος σπουδών μου στη Γαλλία, στην κλινική ψυχολογία, με προσέλαβαν σε ένα θάλαμο τέλους ζωής αφού ήμουνα μη ευρωπαίος και άλλα νοσοκομεία δεν με δέχονταν. Εκεί γνώρισα τον ασθενή, αυτό το κομμάτι που γίνετε ίδιο στον καθένα άμα άρρωστά. Μα πίσω από το καινούργιο τούτο φουστάνι που έβλεπα ξανά και ξανά ήθελα να βρισκω την πηγή, αυτόν μέσα από το ένδυμα που λέγεται ασθένεια. Δεν είναι η αρρώστια το πρόβλημα είναι η ελευθερία που σου κλέβει, είναι το βλέμμα των άλλων πάνω σου, είναι ο φόβος να σε καθορίζει άλλος, είναι η ζωή που θέλει πια προσπάθεια για να σου δίνει αυτό το απλό και το δεδομένο, τον χρόνο.

Στην Κύπρο δούλεψα στον Αντικαρκινικό, την Αροδαφνούσα, έβαλα τα θεμέλια της ψυχολογικής στήριξης ως τμήμα, στο Ογκολογικό Κέντρο της Τράπεζας Κύπρου και αγάπησα αλλιώτικα τις μέρες. Πιά είμαι ιδιώτης. Πια δεν βλέπω περιστατικά με καρκίνο όμως θα είναι για πάντα η αγάπη της ζωής μου. Ο χώρος όπου είδα ξανά και ξανά την αυθεντικότητα του ανθρώπινου.

Δεν έχω να πω κάτι σε βιογραφικό, πανεπιστήμια, πτυχία, μετεκπαιδεύσεις. Μόνο άμα έγιναν δικά μου είχαν αξία.